System dwuosiowych systemów nadążnych jest znany każdemu, kto interesuje się fotowoltaiką. Powszechniej znane rozwiązania, obok ogromnej zalety, jaką jest ponad 50% wyższy uzysk z tej samej ilości paneli, zmagają się jednak z szeregiem wad.

• Cena - która ze względu na konstrukcję i technologię jest niestety wysoka. Wiadomo, że im większy stelaż tym większy uzysk, a to z kolei konieczność użycia ciężkiego sprzętu zarówno do montażu, jak i do usunięcia awarii.
• Zniechęcające koszty usunięcia awarii - Tracker dwuosiowy ze względu na trudne momentami warunki pracy będzie podatny na awarie. Dlatego istotne jest po pierwsze, zapobieganie awariom, a po drugie, minimalizacji kosztów ich usuwania.

Wiadomo, że wraz ze zwiększaniem mocy trackera wzrasta powierzchnia stelaża paneli fotowoltaicznych, a co za tym idzie, trzeba bardziej wzmacniać podstawę.

Pierwsze, co dało do myślenia, to nieproporcjonalnie wyższy wzrost wagi całego urządzenia w stosunku do jego mocy. Na przykład tracker o mocy ok 10 kWp waży 1 tonę, 20 kWp waży 2,5 tony, a 32 kWp to już 4,5 tony.

Następnie trzeba zastanowić się nad stosowanymi napędami. W większości rozwiązań stosowane są drogie łożyska planetarne, ale co najgorsze, ich wymiana, to jak stawianie od podstaw trackera.

Drugim napędem jest przeważnie siłownik liniowy, który aby spełniał swoją rolę musi być solidny, a co za tym idzie kosztowny.